กิจกรรม: โอกาสกับความสำเร็จ
เป้าหมาย: เพื่อให้นักเรียนได้คิดใคร่ครวญเกี่ยวกับตัวเอง
กระบวนการดำเนินกิจกรรม
ขั้นนำ:
· ครูให้นักเรียนนั่งเป็นวงกลม
หลับตาและกลับมาอยู่กับตัวเอง
ขั้นกิจกรรม:
· ครูใช้คำถามกระตุ้น
"ถ้าพูดถึงความสำเร็จในชีวิต นักเรียนถึงนึกอะไร"
· ครูแจกกระดาษ ครึ่งA4 ใช้คำถามกระตุ้น
"ให้ลองเขียนถึงตัววัดความสำเร็จในอนาคตของนักเรียนเอง
อาจจะเป็นด้านหน้าที่การงาน ครอบครัว การเงิน
· ครูให้นักเรียนขยำกระดาษของตัวเองเป็นกลมๆ
และครูจัดที่นั่งใหม่ บางคนอยู่ไกลครู บางคนอยู่ใกล้ครู
· ครูให้นักเรียนทุกคนนำผลงานมานำเสนอและชื่นชมร่วมกัน
· ครูนำตะกร้ามาวางไว้ข้างหน้า ตั้งกติกาว่า
ถ้าสังคมติดสินว่า การที่คนคนหนึ่งจะประสบความสำเร็จวัดได้จากการโยนกระดาษให้ลงตะกร้า
และให้นักเรียนโดยกระดาษลงตะกร้า
· ครูและนักเรียนร่วมแลกเปลี่ยนกัน
ขั้นจบ:
· ครูและนักเรียนเป็นกำลังใจและขอบคุณซึ่งกันและกัน
กิจกรรมนี้ทำให้ครูประหลาดใจตั้งแต่คำถามแรกที่ครูถามนักเรียนด้วยคำว่า
"ถ้าพูดถึงความสำเร็จ นักเรียนนึกถึงอะไร" ครูคิดว่าไว้ว่า
นักเรียนจะพูดถึงเรื่องมีบ้าน มีรถ มีเงิน แต่นักเรียนกลับพูดถึงเรื่องนามธรรม
เช่น ความพยายาม ความอดทน กำลังใจ ไม่ยอมแพ้ ทำตามฝัน
หลังจากให้เขียนตัววัดความสำเร็จของนักเรียนเอง สลับที่นั่ง
และบอกเงื่อนไขเรื่องการโยนลงตะกร้า เริ่มมีเสียงนักเรียนโวยว่า ครูไม่ยุติธรรมเลย
เมื่อทุกคนโยนก็มีลงบ้าง ไม่ลงบ้าง ก็กลับมาคุยกันถึงสิ่งที่ได้จากกิจกรรม
นักเรียนบางคนพูดถึงความไม่ยุติธรรม การกะระยะการโยน
บ่นเสียดายความสำเร็จของตัวเองที่ทำไม่ได้ (โยนลงตะกร้า)
ครูพูดเสริมประเด็นเกี่ยวกับ นักเรียนทุกคนมีโอกาส มีสภาพทางบ้านไม่เหมือนกัน
บางคนมีฐานะ บางคนพ่อแม่หย่าร้าง แต่เราทุกคนต้องแสวงหาโอกาสด้วยตนเอง
สิ่งที่นักเรียนพูดในตอนแรกจะทำให้แต่ละคนประสบความสำเร็จ และรวมถึงการศึกษาด้วย
สำหรับสิ่งวัดความสำเร็จที่นักเรียนเขียนก็มีหลากหลาย
ทั้งอยากมีเงินเก็บ อยากทำให้พ่อแม่มีความสุข ให้ท่านได้พักผ่อน อยากมีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง
มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้เรียนจบสูงๆ มีงานดีๆ ทำ
เมื่อได้เปิดอ่านสิ่งที่พี่ๆ ทุกคนเขียน
หลายคำตอบของหลายๆ คนทำให้อึ้ง เพราะนักเรียนเลือกที่จะมองคนรอบข้าง
(อยากให้ครอบครัวหมดหนี้ อยากให้พ่อแม่มีความสุข) มากกว่าตัวเอง (มีฐานะที่มั่นคง
มีรถหรูๆ บ้านหลังใหญ่โต) แต่ที่อึ้งที่สุดคงเป็นสิ่งที่พี่ออดี้เขียน
พี่เขาเขียนว่า
"การประสบความสำเร็จของทุกคนในโลกนี้
คือ ธรรมชาติสร้างมนุษย์นั้น ให้แตกต่างจากสัตว์ คือ มีสมองใหญ่, กินได้ทั้งเนื้อและพืช เดิน 2 ขาถนัด และที่สำคัญคือ
'มือ' ลิงก็มีแต่มันไม่สามารถหยิบสิ่งของนานๆ
ไม่ได้ เนื่องจากโครงสร้างต่างๆ (ทำให้ทำไม่ได้)
แต่การประสบความสำเร็จของมนุษย์นั้น
สามารถกลายเป็นหายนะในธรรมชาติ สัตว์หวาดระแวงคนจนต้องทำร้ายอย่างไร้ทางเลือก
คนแย่งพื้นที่สัตว์ป่า ล่าสัตว์ป่าเพื่อตนเอง แทนที่จะล่าเพื่อกินหรือป้องกัน
คนกลับเอาไปทำกำไรให้ตนเอง มนุษย์นั่นแหละอาจเรียกได้ว่า 'สัตว์ที่ดุร้ายที่สุดในโลกนี้'
"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น